Aapjes kijken

Nou, mijn eerste stageweek zit erop! Wat een avontuur.. We moeten iedere dag iets over 6:00 uur de deur uit en ongeveer een kwartiertje lopen om op tijd bij de schoolbus te zijn. Vervolgens zitten we dan nog een uur in de bus. Omdat we de eerste stagedag nog niet op de lijst van de schoolbus stonden, moesten we met het openbaar vervoer. Natuurlijk konden we de juiste bus niet vinden en werden dus van de ene kant van de straat naar de andere kant gestuurd. Uiteindelijk stopte er ineens een bus voor ons wat de goede bleek te zijn. Toch nog geluk! De busreis was erg bijzonder.. Er zijn namelijk geen bushokjes! Dit betekent dat overal langs de weg mensen staan. De buschauffeur toetert als hij iemand of een groepje mensen ziet staan. Als je dan mee wilt steek je je hand naar voren. Reageert niemand op de toeter, dan rijdt hij door. Als je wilt uitstappen druk je op het knopje (klinkt als zo’n fietstoeter waar je in moet knijpen), dan parkeert de bus gelijk langs de weg en kun je uitstappen. Als het druk is kan dit dus ook om de 10 meter zijn. Dit was deze ochtend het geval.. Maar de deur van de bus staat altijd open dus je springt er zo in en uit! Al moet je wel eerst 1,60 SRD (€0,40) betalen aan de buschauffeur als je uitstapt.
Na een busreis van een uur kwamen we bij de school aan. We liepen het schoolplein op en werden gelijk door alle aanwezige leerlingen aangestaard. Het leek serieus wel alsof ze nog nooit een blank iemand hadden gezien. Kinderen stonden te wijzen, staren en lachen. Sommige liepen zelfs weg als we in de buurt kwamen.
We werden eerst welkom geheten door Meneer Pinas en kregen een rondleiding. Hierna mochten we een klas kiezen om deze eerste dag in te kijken. Ik koos voor klas A (groep 1). Toen ik de klas binnen kwam en tegen de juf zei dat ik vandaag bij haar kwam kijken, kreeg ik alleen een knik. De rest van de dag heeft ze ook bijna niets tegen me gezegd. De kinderen konden gelukkig wel normaal praten: “Waarom ben jij zo wit?” en “Wat praat jij raar!” Nou ja, normaal.. Toen ik naar een groepje kinderen liep die met kralen bezig waren en vroeg hoeveel kralen ze hadden, gaf niemand antwoord. Ik stelde voor om ze samen te tellen waarop een leerling vroeg: “Kan jij tellen dan?” Ehmm, ja dat moet wel lukken.. Ook zaten twee kleine jongetjes zachtjes tegen elkaar te praten: “Vind jij de juf ook zo mooi?” “Ja, ze lijkt een beetje op Sneeuwwitje!” Dank u!
De rest van de dag gingen de kinderen aan de slag met spelletjes die niet compleet of stuk waren of lagen half op hun tafel te slapen. De meubels pasten niet echt bij de groep. Bij de kleinste kinderen van de klas kwam de tafel gewoon tot net onder hun kin! Lekker werken zo..
Om 5 voor 1 ging de bel en was de school uit. Alle lokalen werden op slot gedaan en de juffen renden naar de bus. Op het schoolplein stonden zeker nog 50 kinderen te wachten op een bus naar huis. Wat een verschil met Nederland! Daar ben je gerust nog tot 5 uur op school bezig met nakijken enz. en moet je in de gaten houden welke kinderen er al opgehaald zijn en welke niet.
Uiteindelijk waren we om 14:15 uur thuis. De schoonmaakster (jaja!) was nog de laatste dingen aan het schoonmaken. We hebben nog even wat gedronken op het dakterras en zijn daarna boodschappen gaan doen. Erg luxe, want bij de kassa worden al je boodschappen netjes in dozen of tasjes ingepakt!
’s Nachts om 2:30 uur schrokken we van rinkelend glas en gebonk. Inge zat gelijk rechtop en was er bijna van overtuigd dat het bij ons was. Aangezien Inge normaal altijd super nuchter en de rustheid zelve is, schrok ik nu toch ook wel. Ik stelde voor om te gaan kijken. Tjah, ik ben toch de oudste en de rest leek niet van plan om actie te ondernemen. Met de telefoon van Stephanie in de aanslag (om een eventuele inbreker te verblinden ;)) en achter mij Inge, daarachter Kim (met een bus haarlak) en daarachter Stephanie, gingen we de gang op! Niets te zien.. Ik liep een stukje naar beneden, maar zag nog steeds niet. Nadat ik op mijn buik was gaan liggen om door de traptreden te kijken en nog steeds niets zag, zijn we maar weer gaan slapen. Maar wel voor de zekerheid met de slaapkamerdeur op slot..
Woensdag heb ik stage gelopen bij Juffrouw Vrede in de derde klas (groep 5). Gelukkig beviel deze dag beter. We hebben in het klaslokaal gegymd, omdat het buiten regende.. Gewoon de tafels aan de kant en gaan met die banaan! Vandaag kwam ik er achter dat de kinderen uit een taalboekje werken uit 1986! Shocking.. Ook bleek Juffrouw Vrede niet altijd ‘vredelievend’. Zo maakte ze verschillende opmerkingen als: “Doe toch eens je best! Je moeder heeft je niet voor niets bij je oma achtergelaten!” Alweer shocking..
Donderdag was Juffrouw Vrede ziek en stond ik met (slechthorende) Juffrouw Ruth voor de klas. Deze juf wist wel van aanpakken.. Als de kinderen niet luisterden dan kneep ze in hun arm en draaide het vel rond of gaf een tik voor hun hoofd of op hun oren.
De kinderen waren me erg aan het uittesten en waren super brutaal. Ik versta de helft niet van wat er gezegd wordt en dat maakt het erg lastig. De kinderen begonnen een spelletje met me te spelen en zeiden dat ze me niet verstonden als ik praatte. Na een paar keer flink boos worden (het stoom kwam uit mijn oren..) was dat gelukkig over.
Blij dat het 1 uur was. Snel naar de bus en op naar huis! Hier dachten alleen meerdere mensen hetzelfde over.. Er stond een mega file! Lekker in zo’n hete bus zonder airco en in lange kleding!
Thuis weer even lekker op het dakterras gezeten. Totdat ik iemand ‘Klop klop’ hoorde zeggen.. Ik haalde Inge erbij en samen liepen we naar buiten. Het waren twee jongens die vroegen of we in Jezus geloofden? Inge zei gelijk nee. “In God dan?” “Nee, ook niet!” Hierna kregen we een heel verhaal over de schepping van de aarde en het doel ervan. Best lachwekkend.. Uiteindelijk vroeg één van de jongens met welk doel wij op aarde zijn. Hierop zei Inge gelijk: “Veel leuke dingen doen en veel feesten! Maar ik heb hier geen zin meer in. Ga je mee Fem?” Ik liep hard lachend achter d’r aan naar binnen. Niet te geloven..

Veel liefs,
Sneeuwwitje